ديشب  به سرم باز هوای دگر افتاد         
در خواب مرا سوی  خراسان گذر افتاد
چشمم به ضريحِ شَهِ والا گهر افتاد         
اين شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
اين قبرِ غَريب الغُربا خسرو طوس است         
اين قبرِمُغيث الضُّعفا شَمس شُموس است
خاكِ درِ  او،  مرجعِ  ارواح و نفوس  است          
بايد  ز  رَهِ  صدق،  بر  ا ين  خا ك   در  افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
اين روضه ی پر نور، به جنّت زده پهلو         
مغز مَلَك از عطر نسيمش شده خوشبو
بشنيد  نسيم  سحری  رايحه ی  او          
كز بوی بهشتيش، چنين بی خبر  افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
حورانِ  بهشتی  زده اند، در حرمش  صف         
خِيلِ مَلَك از نور، طَبَق ها  همه  بر كف
شاهان به ادب در حرمش گشته مُشرّف         
اينجاست كه تاج از سر هر تاجوَر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
اولاد علی  شافع  يوم  عَرَصاتند         
د ا ر ا ی   مقا ما ت   رَ فيعُ  ا لدَّ رَ جا  تند
در روز قيامت همه اسباب نجاتند         
ای وای بر آن كس كه به اين دَرّه در افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد !
کام و دهن از نام علی يافت حَلاوت    
گل در چمن از نام علی يافت طَراوت
هر کس که به اين سلسله بنمود عَداوت    
در روز جزا، جايگهَش در سَقَر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
هر کس که به اين سلسله ی پاک جفا کرد    
بد کرد، نفهميد، غلط کرد، خطا کرد
ديدی که يزيد از ستم و کينه چه ها کرد    
آخر به دَرَک رفت و به روحش شَرَر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
اولادِ اُمَيّه چو دَرِ کينه گشودند    
بر عِترَتِ اطهار بسی ظلم نمودند
آخر همگی بِيدَقی از لعن ربودند    
ديديم که از نام و نشانشان، اثر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
حَجّاج که شد منکر هر خارقِ عادات    
می کُشت به هر روز، بسی شيعه و سادات
امروز به او لعن کنند اهلِ سعادات    
آوازه ی ظلمش به همه بحر و بر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
کردند جفاها بنی عبّاسِ ستمگر    
مسموم شد از ظلم و جفا موسِیِ جعفر
بر قلب غريب الغربا، زَهر زد اَخگر    
ظلم بنی عباس، به گيتی سَمَر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
بست آب به قبر شهدا چون مُتوکّل    
در اوج فلک روح مَلَک شد متزلزل
دريا به فغان، موج زنان نعره زد از دل    
در سطح زمين، غُلغُله در خشک و تر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
جِيشِ مُتوکّل، به لبِ شط بِنِشَستَند    
بر زايِرِ شاه شهدا، راه ببستند
از کين، دل زَوّارِ حسين را بِشِکَستَند    
از قافله ی عشق، بسی دست و سر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!
يا رب به حَقِ مَنزلتِ شاه شهيدان    
امسال نما لطف، به مرد و زنِ تهران
ما غرق گناهيم، تويی غافرِ عصيان    
اين شعر مرا بارِ دگر در نظر افتاد
                                        با آل علی هر كه در افتاد بر افتاد!

                                 « سيد اشرف الدّين حسينی -  نسيم شمال »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: